و اما هنگامى كه براى امتحان روزى را بر او تنگ بگيرد، مايوس مى‌شود و مى‌گويد: پروردگارم مرا خوار كرده"! (وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ‌).

ياس سر تا پاى او را فرا مى‌گيرد، و از پروردگارش مى‌رنجد و ناخشنود مى‌شود، غافل از اينكه اينها همه وسائل آزمايش و امتحان او است، امتحانى كه رمز پرورش و تكامل انسان، و به دنبال آن سبب استحقاق ثواب، و در صورت مخالفت مايه استحقاق عذاب است.

اين دو آيه هشدار مى‌دهد كه نه اقبال نعمت دليل بر تقرب به خدا است، و نه ادبار نعمت دليل بر دورى از حق، اينها مواد مختلف امتحانى است كه خداوند طبق حكمتش هر گروهى را به چيزى آزمايش مى‌كند، اين انسانهاى كم‌ظرفيتند كه گاه مغرور، و گاه مايوس مى‌شوند.

در آيه 51" فصلت" نيز آمده است: وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى‌ بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَرِيضٍ‌:" هنگامى كه نعمتى به انسان مى‌دهيم روى مى‌گرداند و با تكبر از حق دور مى‌شود، اما هنگامى كه مختصر ناراحتى به او برسد پيوسته دعا مى‌كند و بيتابى مى‌نمايد".

و در آيه 9 سوره" هود" آمده است: وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ:" هر گاه ما به انسان رحمتى بچشانيم سپس از او بگيريم نوميد و ناسپاس مى‌شود".