دقت و اهميت است، و براى انسانهاى بيدار نشانه‌هاى زنده‌اى است از قدرت پروردگار.

چگونه بارانهاى مداوم كوه‌ها را شسته، و ذرات خاك را به وجود آورده، سپس در گودالها پهن كرده و زمينهاى صافى كه هم آماده كشاورزى است و هم قابل هر گونه ساختمان، در اختيار انسان قرار داده است؟

اگر به راستى كره زمين تماما كوه و دره بود زندگى كردن بر آن چقدر مشكل و طاقت‌فرسا بود؟ چه كسى آن را پيش از تولد ما مسطح و قابل استفاده ساخت؟

اينها همه امورى است كه قرآن ما را به انديشه كردن در آن دعوت مى‌كند.

در اينجا اين سؤال مطرح است كه چه ارتباط و پيوندى ميان اين امور چهارگانه وجود دارد: شتر، آسمان، كوه‌ها و زمين؟

فخر رازى در تفسير خود مى‌گويد:" اين به خاطر آن است كه قرآن به لغت عرب نازل شده، و آنها غالبا اقدام به مسافرت مى‌كردند چون بلادشان خالى از زراعت و فرآورده‌هاى كشاورزى بود، از طرفى بيشتر سفرهاى آنها با شتر صورت مى‌گرفت، و هنگامى كه در اين بيابانهاى هولناك و دور از اجتماع سفر مى‌كردند انديشه و فكر در آنان زنده مى‌شد، كسى نبود كه با آنها سخن گويد، و چيزى نبود كه چشم و گوش آنها را به خود مشغول دارد، در اين حال هنگامى كه فكر مى‌كردند قبل از هر چيز چشمشان به شترى مى‌افتاد كه بر آن سوار بودند، منظره عجيب آن را مى‌ديدند و در فكر فرو مى‌رفتند، و هنگامى كه نگاه بالاى سرشان مى‌كردند چيزى جز آسمان مشاهده نمى‌نمودند، و هنگامى كه به چپ و راست خود نظر مى‌افكندند، جز كوه‌ها چيزى مشاهده نمى‌شد، و هنگامى كه‌