ولى با توجه به اين كه در آيات بعد آن را به" نجم ثاقب" (ستاره نفوذ كننده) تفسير كرده است معلوم مى‌شود منظور هر ستاره‌اى نيست بلكه ستارگان درخشانى است كه نور آنها پرده‌هاى ظلمت را مى‌شكافد و در چشم آدمى نفوذ مى‌كند.

در بعضى از روايات" النَّجْمُ الثَّاقِبُ‌" به ستاره" زحل" تفسير شده است كه از سيارات منظومه شمسى و بسيار پرفروغ و نورانى است.

اين معنى از حديثى كه از امام صادق ع نقل شده استفاده مى‌شود، در آنجا كه منجمى از آن حضرت سؤال كرد كه منظور از" ثاقب" در كلام خدا" النجم الثاقب" چيست؟

فرمود: ستاره" زحل" است كه طلوعش در آسمان هفتمين است، و نورش آسمانها را مى‌شكافد، و به آسمان پائين مى‌رسد، لذا خداوند آن را" نجم ثاقب" ناميده است‌ [1] قابل توجه اينكه زحل آخرين و دورترين ستاره منظومه شمسى است كه با چشم غير مسلح ديده مى‌شود، و از آنجا كه از نظر ترتيب‌بندى كواكب منظومه شمسى نسبت به خورشيد در هفتمين مدار قرار گرفته (با محاسبه مدار ماه) امام ع در اين حديث مدار آن را آسمان هفتم شمرده است.

اين ستاره ويژگيهايى دارد كه آن را شايسته سوگند مى‌كند، از يك سو دورترين ستارگان قابل مشاهده منظومه شمسى است، و به همين جهت در ادبيات عرب هر چيز بلند را بدان مثال مى‌زنند، و گاه آن را" شيخ النجوم" گفته‌اند [2] ستاره زحل كه نام فارسى‌اش" كيوان" است داراى حلقه‌هاى نورانى متعددى است كه آن را احاطه كرده، و هشت" قمر" دارد، حلقه‌هاى نورانى‌

[1]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 550 (حديث 4).

[2]" دائرة المعارف دهخدا" ماده" زحل".