" ستاره‌اى است بلند و درخشان و شكافنده تاريكها" (النَّجْمُ الثَّاقِبُ‌).

طارق از ماده" طرق" (بر وزن برق) به معنى كوبيدن است، و راه را از اين جهت" طريق" گويند كه با پاى رهروان كوبيده مى‌شود، و" مطرقه" به معنى پتك و چكش است كه براى كوبيدن فلزات و مانند آن به كار مى‌رود.

و از آنجا كه درهاى خانه‌ها را به هنگام شب مى‌بندند، و كسى شب وارد مى‌شود ناچار است در را بكوبد، به اشخاصى كه در شب وارد مى‌شوند" طارق" گويند.

امير مؤمنان على ع در باره" اشعث بن قيس" منافق كه شب هنگام به در خانه آن حضرت آمد و حلواى شيرينى با خود آورده بود كه به پندار خام خويش قلب على ع را به خود متوجه سازد تا در ماجرايى به نفع او حكم كند مى‌فرمايد:

و اعجب من ذلك طارق طرقنا بملفوفة فى وعائها:

" و از اين شگفت‌انگيزتر داستان كسى است كه شب هنگام، در خانه را كوبيد و بر ما وارد شد، در حالى كه ظرف سرپوشيده پر از حلواى لذيذ با خود آورده بود" [1] اما قرآن خودش در اينجا" طارق" را تفسير كرده، مى‌گويد:" اين مسافر شبانه، همان ستاره درخشانى است كه بر آسمان ظاهر مى‌شود و بقدرى بلند است كه گويى مى‌خواهد سقف آسمان را سوراخ كند، و نورش بقدرى خيره كننده است كه تاريكيها را مى‌شكافد و به درون چشم آدمى نفوذ مى‌كند (توجه داشته باشيد كه" ثاقب" از ماده" ثقب" به معنى سوراخ كردن است).

در اينكه آيا منظور ستاره معينى است مانند" ستاره ثريا" (از نظر بلندى و دورى در آسمان) يا ستاره زحل، يا زهره يا شهب (از نظر روشنايى خيره كننده) يا اشاره به همه ستارگان آسمان است؟ تفسيرهاى متعددى در اينجا گفته شده،

[1]" نهج البلاغه" خطبه 224.