و اين اعلام پايان دنيا و خرابى و فناى آن است.

مبادا تصور شود كه آسمان با آن عظمت كمترين مقاومتى در مقابل اين فرمان الهى مى‌كند، او همچون بنده مطيع و فرمانبردارى است كه در برابر اين دستور كاملا تسليم است.

" اذنت" در اصل از" اذن" (بر وزن افق) به معنى" گوش" گرفته شده، و مفهوم آن استماع كردن و شنوا بودن و در اينجا كنايه از اطاعت فرمان و تسليم است.

" حقت" از ماده" حق" به معنى شايسته و سزاوار است.

چگونه مى‌تواند تسليم نباشد در حالى كه فيض وجود لحظه به لحظه از سوى خداوند به آن مى‌رسد، و اگر يك آن اين رابطه قطع گردد متلاشى و نابود خواهد شد.

آرى آسمان و زمين نه تنها در آغاز آفرينش، طبق آيه 11 سوره فصلت" قالَتا أَتَيْنا طائِعِينَ‌" مطيع فرمان حق بود كه در پايان عمر نيز چنين است.

بعضى نيز گفته‌اند: كه منظور از جمله" حقت" اين است كه وحشت و ترس قيامت آن چنان است كه سزاوار است آسمانها نيز از هم بشكافد.

ولى تفسير اول مناسبتر به نظر مى‌رسد.