ظرفى كه آن را بسته‌اند و مهر كرده‌اند و مهرش تنها به دست ميهمان شكسته مى‌شود! [1]

نه همچون ظرفهاى دربسته دنيا كه مهر آن را با" گل" مى‌نهند، و هنگامى كه انسان مى‌خواهد شيئى سربسته را با شكستن مهرش باز كند، دستش آلوده مى‌شود، شراب طهور بهشتى چنين نيست، هنگامى كه دست بر مهرش مى‌نهند، بوى عطر مشك در فضا پراكنده مى‌شود!.

بعضى نيز گفته‌اند كه منظور اين است كه در ختام يعنى پايان نوشيدن اين شراب طهور دهان بوى مشك مى‌دهد، بر خلاف شرابهاى آلوده دنيا كه بعد از نوشيدنش دهان تلخ و بد بو مى‌شود، ولى با توجه به تعبيرى كه در آيه قبل بود اين تفسير بعيد به نظر مى‌رسد.

در پايان آيه بعد از ذكر اوصاف شراب طهور بهشتى مى‌فرمايد:" در اين نعمتهاى بهشتى و به خصوص در اين شراب طهور بى‌نظير بايد راغبان بر يكديگر پيشى گيرند" (وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ‌).

مفسر بزرگ" طبرسى" در" مجمع البيان" مى‌گويد:" تنافس" به معنى تمنى (و تلاش) دو انسان است كه هر كدام مى‌خواهد شى‌ء نفيسى كه براى ديگرى است در اختيار او نيز باشد.

[1] در گذشته و امروز معمول بوده و هست كه براى اطمينان از دست نخورده بودن چيزى آن را در ظرفى مى‌نهادند، و بعد از بستن در ظرف، آن را با ريسمان، يا مفتول سيمى بسته، و سر آن را گره مى‌زدند، روى گره مقدارى گل سفت و يا سرب آب كرده مى‌نهادند، و روى آن را مهر مى‌كردند، بطورى كه راه يافتن به درون ظرف جز با شكستن آن مهر ممكن نبود و عرب آن را" مختوم" مى‌گويد.