28- و انگور و سبزى بسيار، 29- و زيتون و نخل فراوان، 30- و باغهايى پر درخت، 31- و ميوه و چراگاه، 32- تا وسيله‌اى براى بهره‌گيرى و چهارپايانتان باشد.

تفسير: انسان بايد به غذاى خود بنگرد!

از آنجا كه آيات قبل سخن از مساله معاد مى‌گفت، و آيات آينده نيز با صراحت بيشترى از اين مساله سخن مى‌گويد، به نظر مى‌رسد كه آيات مورد بحث به منزله دليلى است براى مساله معاد كه از طريق بيان قدرت خداوند بر همه چيز، و همچنين احياى زمينهاى مرده به وسيله نزول باران كه خود نوعى معاد در عالم گياهان است، امكان رستاخيز را اثبات مى‌كند.

در ضمن چون اين آيات از انواع غذاهايى كه خدا در اختيار انسان و چهار پايان قرار داده سخن مى‌گويد حس شكرگزارى انسان را برمى‌انگيزد و او را به شناخت منعم و معرفت اللَّه دعوت مى‌كند.

نخست مى‌فرمايد:" انسان بايد به غذاى خويش بنگرد" كه چگونه خداوند آن را آفريده است؟ (فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ‌) [1] نزديكترين اشياء خارجى به انسان غذاى او است كه با يك دگرگونى جزء بافت وجود او مى‌شود، و اگر به او نرسد به زودى راه فنا را پيش مى‌گيرد، و به همين دليل قرآن از ميان تمام موجودات روى مواد غذايى آن هم موادى‌

[1] ممكن است جمله" فلينظر" جزاء شرط مقدرى باشد، و در تقدير چنين است" ان كان الانسان فى شك من ربه و من البعث فلينظر الى طعامه".