اين سخن را هنگامى گفت كه به طور كامل از هدايت آنها مايوس شده بود، و آخرين تلاش و كوشش خود را براى ايمان آوردن آنها به كار زد و نتيجه‌اى نگرفت، و تنها گروهى اندك به او ايمان آوردند.

تعبير به" عَلَى الْأَرْضِ‌" (بر صفحه زمين) نشان مى‌دهد كه هم دعوت نوح جهانى بوده، و هم طوفان و عذابى كه بعد از آن آمد.

" ديار" (بر وزن سيار) از ماده" دار" به معنى كسى است كه در خانه‌اى سكنى مى‌گزيند، اين واژه معمولا در موارد نفى عام به كار مى‌رود، مثلا گفته مى‌شود ما فى الدار ديار (در خانه احدى ساكن نيست) [1]

اين نشان مى‌دهد كه نفرين انبياء، از جمله نوح ع از روى خشم و غضب و انتقام‌جويى و كينه‌توزى نبود، بلكه روى يك حساب منطقى صورت گرفته است، و نوح مانند افراد كم حوصله‌اى نبود كه با كوچكترين چيزى از جا در برود و دهان به نفرين بگشايد، بلكه بعد از نهصد و پنجاه سال دعوت و صبر و شكيبايى و خون دل خوردن، و بعد از ياس كامل زبان به نفرين گشود.

در اينكه نوح از كجا فهميد كه اينها ديگر ايمان نمى‌آورند، و علاوه بر آن، بندگان خدا را كه در آن محيط بودند گمراه مى‌سازند، و از اين گذشته‌

[1] بعضى گفته‌اند در اصل" ديوار" (بر وزن حيوان) بوده سپس" واو" تبديل به" ياء" شده و در آن ادغام گشته، و" ديار" گشته است (البيان فى غرائب القرآن جلد 2 صفحه 465، و تفسير فخر رازى ذيل آيات مورد بحث).