آن چنان قطعات كوچك و بزرگ استخوان و گوشتهاى اندام انسان را به يكديگر محكم بسته كه از مجموع آنها يك واحد كاملا منسجم كه آماده انجام هر گونه فعاليتى است ساخته، اما رويهمرفته اين جمله كنايه از قدرت و قوت است.

اين آيه در ضمن غنا و بى‌نيازى ذات پاك خدا را، از آنها، و از اطاعت و ايمانشان، روشن مى‌سازد، تا بدانند اگر اصرارى براى ايمان آنها است، در حقيقت لطف و رحمتى است از ناحيه پروردگار.

نظير اين معنى در آيه 133 سوره انعام نيز آمده است، آنجا كه مى‌فرمايد:

وَ رَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ ما يَشاءُ:

" پروردگار تو بى‌نياز و مهربان است، اگر بخواهد همه شما را مى‌برد، و هر كس را بخواهد جانشين شما مى‌سازد".

اين در حقيقت تاكيدى است بر آنچه در آغاز سوره گذشته كه فرمود:

[1] بعضى براى آيه محذوفى قائلند، و مى‌گويند: در تقدير چنين است" فمن شاء اتخذ الى رضا ربه سبيلا"، يا" الى طاعة ربه سبيلا" ولى انصاف اين است كه نيازى به تقدير ندارد، چرا كه همه راههاى تكامل به سوى خدا منتهى مى‌شود.