و حتى مجرمان با گسترش دامنه حكومت زياد شدند، زندان به وجود آمد، و ارتزاق اسيران و مجرمان از طريق بيت المال صورت مى‌گرفت‌ [1] به هر حال از آيه فوق به خوبى استفاده مى‌شود كه يكى از بهترين اعمال، اطعام محرومان و نيازمندان است، نه تنها نيازمندان مسلمان كه اسيران بلاد شرك نيز تحت پوشش اين دستور اسلامى قرار گرفته، تا آنجا كه اطعام آنها يكى از كارهاى برجسته" ابرار" شمرده شده است.

در حديثى از رسول خدا ص مى‌خوانيم: استوصوا بالاسرى خيرا و كان احدهم يؤثر اسيره بطعامه:" با اسيران به نيكى رفتار كنيد، مسلمانان هنگامى كه اين سخن را شنيدند گاه غذاى خود را به اسير داده و او را بر خويشتن مقدم مى‌شمردند" [2]

اين برنامه منحصر به مساله اطعام نيست كه تمام اعمالشان مخلصانه و براى ذات پاك خداوند است و هيچ چشمداشتى به پاداش مردم و حتى تقدير و تشكر آنها نيست، و اصولا در اسلام ارزش عمل به خلوص نيت است، و گرنه اعمالى كه انگيزه‌هاى غير الهى داشته باشد، خواه رياكارانه باشد، و يا به خاطر هواى نفس، و يا تشكر و قدردانى مردم، يا پاداش مادى، و هيچگونه ارزش معنوى و الهى ندارد، و حديث مشهور پيغمبر اكرم ص‌

لا عمل الا بالنية و انما

[1] براى توضيح بيشتر به كتاب" احكام زندان در اسلام" مراجعه كنيد.

[2]" كامل ابن اثير" جلد 2 صفحه 131.