دارند آن را انفاق مى‌كنند، و به اين ترتيب شبيه چيزى است كه در آيه 92 سوره آل عمران آمده است‌ لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ‌:" هرگز به حقيقت نيكوكارى نمى‌رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد". بعضى نيز گفته‌اند ضمير مزبور به" اللَّه" بر مى‌گردد كه در آيات گذشته آمده يعنى آنها به عشق پروردگار اطعام اطعام مى‌كنند ولى با توجه به اينكه اين مطلب در آيه بعد مى‌آيد معنى اول صحيحتر به نظر مى‌رسد.

معنى" مسكين" و" يتيم" و" اسير" روشن است، اما در اينكه اين اسير اشاره به كدام اسير است در ميان مفسران گفتگو است.

بسيارى گفته‌اند منظور اسيرانى است كه از مشركان و كفار مى‌گرفتند، و به قلمرو حكومت اسلامى در مدينه مى‌آوردند، بعضى احتمال داده‌اند كه منظور از آن بردگانى است كه اسير دست مالك خود مى‌باشند، و بعضى آن را به زندانيان تفسير كرده‌اند، ولى تفسير اول از همه مناسبتر و مشهورتر است.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه مطابق شان نزول مرد اسير بر در خانه على ع به هنگام افطار آمد، مگر اسيران زندانى نبودند؟

اما با توجه به يك نكته پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود كه طبق نقل تواريخ در زمان پيامبر ص مطلقا زندانى وجود نداشت، و حضرت ص اسيران را تقسيم كرده و به دست مسلمانان مى‌سپرد، و مى‌فرمود مراقب آنها باشيد، و به آنها نيكى كنيد، و گاه كه توانايى بر تامين غذاى آنها نداشتند، از ديگر مسلمانان براى اطعام اسيران كمك مى‌گرفتند، و آنها را همراه خود و يا حتى بدون همراهى خود به سراغ ساير مسلمانان مى‌فرستادند، تا به آنها كمك كنند.

زيرا در آن موقع مسلمين سخت در مضيقه بودند.

البته بعدا كه حكومت اسلامى گسترش پيدا كرد، و تعداد اسيران بالا گرفت‌