چنان گروه اول را از خود بى‌خود مى‌كند كه دردهاى لحظه انتقال را احساس نمى‌كنند.

در حالى كه گروه دوم وحشت مجازات از يك سو، و مصيبت فراق از دنيايى كه به آن دل بسته بودند از سوى ديگر، دردهاى لحظه انتقال از دنيا را براى آنها مضاعف مى‌كند.

در حديثى از امام على بن الحسين ع مى‌خوانيم هنگامى كه در باره مرگ از آن حضرت سؤال شد فرمود" مرگ براى مؤمن مانند كندن يك لباس چركين پرحشره، و گشودن غل و زنجيرهاى سنگين، و تبديل آن به بهترين لباسها، و خشبوترين عطرها، و راهوارترين مركبها، و مرفه‌ترين منزلهاى است و نسبت به كافر مانند كندن يك لباس فاخر، و نقل مكان از منزلها مرفه، و تبديل آن به كثيف‌ترين و خشن‌ترين لباسها، و وحشتناكترين منزلها و عظيم‌ترين عذابها است‌ [1] در حديث ديگرى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه شخصى از حضرتش توصيف مرگ را خواست امام فرمود:

للمؤمن كاطيب ريح يشمه فينعس لطيبه و ينقطع التعب و الالم كله عنه، و للكافر كلسع الافاعى و لدغ العقارب او اشد!

:" نسبت به مؤمن همچون عطر بسيار خشبويى است كه آن را مى‌بويد و حالتى شبيه خواب به او دست مى‌دهد، و درد و رنج به كلى از او قطع مى‌شود! و نسبت به كافر مانند گزيدن افعى‌ها و عقربها و يا شديدتر از آن است"! [2] به هر حال مرگ، دريچه عالم بقا است، چنان كه در حديثى از على ع آمده كه فرمود:

لكل دار باب و باب دار الآخرة الموت‌

:" هر خانه‌اى درى دارد

[1]" بحار الانوار" جلد 6 صفحه 155.

[2] همان مدرك- صفحه 152.