نمى‌تواند راه هدايت را بپويد جز اينكه به ذيل عنايت پروردگار توسل جويد، و از او توفيق و امداد طلبد.

و البته اين امداد الهى در زمينه‌هاى مساعد نازل مى‌گردد.

ديگر اينكه: جمله" فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ‌" كه در آيه قبل آمده، ممكن است اين توهم را ايجاد كند كه همه چيز بسته به اراده خود انسان است، و اراده او از هر نظر استقلال دارد، اين آيه براى رفع اين اشتباه مى‌گويد انسان در عين مختار و آزاد بودن وابسته به مشيت الهى است، مشيتى كه بر سراسر عالم هستى و جهان آفرينش حاكم است، و به تعبير ديگر: همين اختيار و آزادى انسان نيز با مشيت او است، و هر لحظه بخواهد مى‌تواند آن را بگيرد.

سوم اينكه: مى‌گويد آنها به هيچ قيمتى ايمان نمى‌آورند مگر اينكه خداوند بخواهد و آنها را مجبور سازد، و مى‌دانيم خدا كسى را اجبار به ايمان يا كفر نمى‌كند.

البته تفسير اول و دوم بهتر و مناسبتر است.

و در پايان آيه مى‌فرمايد:" او اهل تقوا و آمرزش است" (هُوَ أَهْلُ التَّقْوى‌ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ).

شايسته است كه از عقاب او بترسند، و از اينكه چيزى را شريك او قرار دهند بپرهيزند و نيز شايسته است كه به آمرزش او اميدوار باشند.

در حقيقت اين جمله اشاره‌اى به مقام" خوف" و" رجاء" و" عذاب" و" مغفرت" الهى است، و در حقيقت تعليلى است براى آيه قبل.

لذا در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه در تفسير اين آيه فرمود:

" خداوند مى‌گويد:

انا اهل ان اتقى، و لا يشرك بى عبدى شيئا و انا اهل ان لم يشرك بى شيئا ان ادخله الجنة

:" من شايسته اين هستم كه از من پرهيز