پيامبر ص داشتند و از او تقاضاى كارهاى خدايى مى‌كردند پايان مى‌دهد، و ثابت مى‌كند كه توسل و شفاعت نيز به اذن خدا است.

" ملتحد" به معنى پناهگاه مطمئن است، و در اصل از ماده" لحد" (بر وزن مهد) به معنى حفره‌اى است كه در كنار قرار گرفته باشد، شبيه آنچه براى مردگان در عمق قبر كنده مى‌شود كه در يك سوى عمق قبر مقدارى پيشروى به يك طرف مى‌كنند، و جسم مرده را در آن مى‌گذارند، تا خاك به روى او ريخته نشود، و از آسيب جانوران نيز محفوظتر بماند، سپس به هر مكان و پناهگاه مطمئن ديگرى اطلاق شده است.

همانگونه كه در آيات گذشته نيز اشاره كرديم منظور از اين تعبيرات اين است كه پيامبر ص در برابر خداوند و به طور مستقل هيچ نقشى ندارد، در عين حال مى‌تواند از خدا تقاضاى حل مشكلات براى مردم كند، و يا تقاضاى هدايت براى افراد شايسته بنمايد و اين عين توحيد است نه شرك.

قابل توجه اينكه: در اين آيات در مقابل" ضر" (زيان)" رشد" (هدايت) قرار داده شده، اشاره به اينكه سود و نفع حقيقى در هدايت است، همانگونه كه در سخنان جن در آيات گذشته در برابر" شر"،" رشد" قرار گرفته بود، و اين هر دو با يكديگر هماهنگ است.

[1] از آنجا كه" بلاغ" تنها با" عن" متعدى مى‌شود بعضى در اينجا" من" را به معنى" عن" و بعضى كلمه" كائنا" را در تقدير گرفته‌اند (الا بلاغا كائنا من اللَّه).