من بدين ناطقى و خوشخوانى‌

با خوش اندامى و ظريفى تن‌

قفسم مسكن است و روزم شب‌

بهره‌ام غصه است و رنج و محن!

باز گفتا كه راست مى‌گويى‌

ليك سرش بود بسى روشن:

دأب تو گفتن است و ناكردن‌

خوى من كردن است و ناگفتن!