هنگامى كه غارتگران لشكر شام مرزهاى عراق را مورد تاخت و تاز خود قرار دادند و خبر به گوش على ع رسيد سخت ناراحت شد، خطبه‌اى خواند و چنين فرمود:

ايها الناس المجتمعة ابدانهم المختلفة اهواؤهم، كلامكم يوهى الصم الصلاب، و فعلكم يطمع فيكم الاعداء، تقولون فى المجالس كيت و كيت، فاذا جاء القتال قلتم حيدى حياد!:

على ع در اين گفتار كه از سوز دل مباركش حكايت مى‌كند به مردم عراق مى‌گويد:" اى مردمى كه بدنهايتان جمع و دلها و افكارتان پراكنده است، سخنان داغ شما سنگهاى سخت را درهم مى‌شكند، ولى اعمال سست شما دشمنانتان را به طمع وا مى‌دارد، در مجالس و محافل چنين و چنان مى‌گوئيد و اما به هنگام پيكار فرياد مى‌زنيد كه اى جنگ از ما دور شو" [1] در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه فرمود:

يعنى بالعلماء من صدق فعله قوله، و من لم يصدق فعله قوله فليس بعالم:

" عالم كسى است كه عملش، گفتارش را تصديق كند، و هر كس عملش گفتارش را تصديق نكند، عالم نيست" [2] يكى از شعراى معاصر سرنوشت ملتهايى را كه اهل سخنند و نه اهل عمل، و به همين دليل هميشه اسير چنگال دشمنانند در داستان زيبايى كه از زبان بلبل و باز شكارى مطرح كرده مجسم ساخته است:

[1]" نهج البلاغه" خطبه 29.

[2] اصول كافى جلد اول (باب صفة العلماء حديث 2).