مى‌فرمايد:" آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، همه تسبيح خدا مى‌گويند" (سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌) [1] چرا تسبيح او نگويند و از هر عيب و نقصى منزهش نشمرند با اينكه" او قادرى است شكست‌ناپذير، و حكيمى است آگاه از همه چيز" (وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌).

چنان كه قبلا نيز گفتيم اين سوره، سوره ايمان و توحيد و معرفت است، توجه به مساله تسبيح عمومى موجودات كه با زبان حال و قال صورت مى‌گيرد، و نظام شگفت‌انگيز حاكم بر آنها كه بهترين دليل بر وجود خالق عزيز و حكيم است پايه‌هاى ايمان را در قلوب مستحكم مى‌سازد، و راه را براى فرمان جهاد استوار مى‌كند.

[1] در باره كيفيت تسبيح عمومى موجودات جهان، بارها در اين تفسير سخن گفته‌ايم، از جمله ذيل آيه 44 اسراء (تفسير نمونه 12 صفحه 133) و ذيل آيه 41 نور (جلد 14 صفحه 497).

[2]" لم" در اصل" لما" بوده (مركب از لام جاره و ماء استفهاميه) سپس الف آن به خاطر كثرت استعمال و يا تفاوت ميان" اخبار" و" استفهام" افتاده است.