[سوره القلم (68): آيات 42 تا 45]

يَوْمَ يُكْشَفُ عَنْ ساقٍ وَ يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلا يَسْتَطِيعُونَ (42) خاشِعَةً أَبْصارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ وَ قَدْ كانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَ هُمْ سالِمُونَ (43) فَذَرْنِي وَ مَنْ يُكَذِّبُ بِهذَا الْحَدِيثِ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ (44) وَ أُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ (45)

ترجمه:

42- به خاطر بياوريد روزى را كه ساق پاها از وحشت برهنه مى‌گردد و دعوت به سجود مى‌شوند اما قادر بر آن نيستند! 43- اين در حالى است كه چشمهاى آنها (از شدت ندامت و شرمسارى) به زير افتاده و ذلت و خوارى وجود آنها را فرا گرفته، آنها پيش از اين دعوت به سجود مى‌شدند در حالى كه سالم بودند (ولى امروز ديگر توانايى آن را ندارند) 44- اكنون مرا با آنها كه اين سخن را تكذيب مى‌كنند رها كن و ما آنها را از آنجا كه نمى‌دانند تدريجا به سوى عذاب پيش مى‌بريم.

45- و به آنها مهلت مى‌دهم، چرا كه نقشه‌هاى من محكم و دقيق است.