كنيد، سپس به آسمان صعود كرد"! [1] اين لطيفترين تعبيرى است كه ممكن است در باره عقل و خرد، و نسبت آن با" حيا" و" دين" گفته شود، چرا كه اگر عقل از دين جدا گردد با اندك چيزى بر باد مى‌رود، يا به انحراف كشيده مى‌شود، و اما" حيا" كه مانع انسان از ارتكاب زشتيها و گناهان است آن نيز ثمره شجره معرفت و عقل و خرد است.

اين نشان مى‌دهد كه" آدم" سهم قابل ملاحظه‌اى از عقل داشت كه به هنگام مخير شدن در ميان اين سه چيز، مرحله بالاتر عقل را برگزيد، و در سايه آن هم دين را تصاحب كرد و هم حيا را.

در حديث ديگرى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

من كان عاقلا كان له دين، و من كان له دين دخل الجنة

:" كسى كه عاقل باشد دين دارد، و كسى كه دين داشته باشد داخل بهشت مى‌شود" (بنا بر اين بهشت جاى عاقلان است) [2] البته عقل در اينجا به معنى معرفت راستين است، نه شيطنتهاى شياطين كه در سياستمداران جبار و ظالم جهان ديده مى‌شود كه به گفته امام صادق ع‌

شبيهة بالعقل، و ليست بالعقل‌

" شبيه عقل است ولى عقل نيست"! [3]

[1] و [2] و [2] " اصول كافى" مطابق نقل نور الثقلين جلد 5 صفحه 382.