در آيه بعد اضافه مى‌كند:" خداوند راه گشودن سوگندهايتان را (در اين گونه موارد) روشن ساخته است" (قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَكُمْ تَحِلَّةَ أَيْمانِكُمْ‌) [1] و [2] به اين ترتيب كه كفاره قسم را بدهيد و خود را آزاد سازيد.

البته اگر سوگند در موردى باشد كه ترك كارى رجحان دارد بايد به سوگند عمل كرد، و شكستن آن گناه است، و كفاره دارد. اما اگر در مواردى باشد كه ترك آن عمل مرجوح باشد (مانند آيه مورد بحث) در اين صورت شكستن آن جايز است، اما براى حفظ احترام قسم بهتر است كفاره نيز داده شود [3] سپس مى‌افزايد:" خداوند مولاى شما و حافظ و ياور شما است و او عليم و حكيم است" (وَ اللَّهُ مَوْلاكُمْ وَ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ‌).

لذا او راه نجات از اين گونه سوگندها را براى شما هموار ساخته، و طبق علم و حكمتش مشكل را براى شما گشوده است.

از روايات استفاده مى‌شود كه پيامبر ص بعد از نزول اين آيه برده‌اى آزاد كرده و آنچه را بر خود از طريق قسم حرام كرده بود حلال نمود.

[1]" راغب" در" مفردات" مى‌گويد. در هر مورد كه" فرض" با" على" همراه باشد به معنى" وجوب" است، و هر جا با" لام" باشد به معنى" عدم ممنوعيت" بنا بر اين در آيه مورد بحث فرض به معنى وجوب نيست، بلكه به معنى اجازه است.

[2]" تحلة" (مصدر باب تفعيل) به معنى حلال كردن است و يا به تعبير ديگر كارى كه گره قسم را بگشايد يعنى" كفاره".

[3]" كفاره قسم به طورى كه از آيه 89 سوره مائده استفاده مى‌شود عبارت است از اطعام ده مسكين، يا لباس پوشاندن بر ده نفر. يا آزاد كردن يك بنده، و كسى كه هيچكدام اينها را نداشته باشد سه روز روزه مى‌گيرد (به جلد پنجم تفسير نمونه صفحه 61 مراجعه كنيد).