اين معنى در روايات متعددى كه از ائمه اهل بيت ع نقل شده است ديده مى‌شود [1] البته منظور هر مخالفت و ناسازگارى جزئى نيست، زيرا در مفهوم كلمه" فاحشه" كار زشت مهم افتاده است، بخصوص اينكه با وصف" مبينه" نيز توصيف شده است.

اين احتمال نيز وجود دارد كه منظور از فاحشه" عمل منافى با عفت" است و در روايتى از امام صادق ع نيز نقل شده، و منظور از خارج ساختن در اين صورت بيرون بردن براى اجراى حد و سپس بازگشت به خانه است.

جمع ميان هر دو معنى نيز ممكن است.

و باز به دنبال بيان اين احكام به عنوان تاكيد مى‌افزايد:" اين حدود و مرزهاى الهى است، هر كس از حدود الهى تجاوز كند به خويشتن ستم كرده" (وَ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ‌).

چرا كه اين قوانين و مقررات الهى ضامن مصالح خود مكلفين است، و تجاوز از آن خواه از ناحيه مرد باشد يا زن لطمه به سعادت خود آنان مى‌زند.

و در پايان آيه ضمن اشاره لطيفى به فلسفه عده، و عدم خروج زنان از خانه و اقامتگاه اصلى، مى‌فرمايد:" تو نمى‌دانى شايد خداوند بعد از اين ماجرا وضع تازه و وسيله اصلاحى فراهم سازد" (لا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذلِكَ أَمْراً).

با گذشتن زمان، طوفان خشم و غضب كه غالبا موجب تصميمهاى ناگهانى در امر طلاق و جدايى مى‌شود فرو مى‌نشيند، و حضور دائمى زن در خانه در كنار مرد در مدت عده، و يادآورى عواقب شوم طلاق، مخصوصا در آنجا كه پاى فرزندانى در كار است، و اظهار محبت هر يك نسبت به ديگرى، زمينه‌ساز رجوع‌

[1]" تفسير نور الثقلين" جلد 5 صفحه 350 و 351 حديث 17، 18، 19 و 20.