در آيه بعد به يكى ديگر از درخواستهاى ابراهيم و يارانش را كه در اين زمينه، حساس و چشمگير است اشاره كرده، مى‌گويد: پروردگارا! ما را مايه گمراهى كافران قرار مده" (رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا).

اين تعبير ممكن است اشاره به اعمالى مانند اعمال" حاطب ابن ابى بلتعه" باشد كه گاهى از افراد بيخبر سر مى‌زند و كارى مى‌كنند كه سبب تقويت گمراهان مى‌گردد در حالى كه گمان مى‌كنند كار خلافى نكرده‌اند.

و يا اشاره به اين است ما را در چنگال آنها گرفتار مكن، و در برابر آنها مغلوب مساز، مبادا بگويند: اگر اينها بر حق بودند هرگز گرفتار شكست نمى‌شدند، و اين مايه گمراهى آنها مى‌گردد.

يعنى اگر آنها از شكست و تسلط كفار مى‌ترسند نه به خاطر خودشان است، بلكه به خاطر اين است كه آئين حق زير سؤال نرود، و پيروزى ظاهرى مشركان دليل بر حقانيت آنها تلقى نشود، و اين است راه و رسم يك مؤمن واقعى كه هر چه مى‌خواهد براى خدا مى‌خواهد، از همه بريده و به خدا پيوسته است و همه چيز را براى رضاى او مى‌طلبد.

و در پايان آيه مى‌افزايد:" پروردگارا! اگر لغزشى از ما سر زد ما را ببخش" (وَ اغْفِرْ لَنا رَبَّنا).

" تو عزيز و حكيمى" (إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌).

قدرتت شكست ناپذير است و حكمتت نافذ در همه چيز.

اين جمله ممكن است اشاره به آن باشد كه اگر در خلال زندگى ما نشانه‌اى از تمايل و محبت و دوستى به دشمنان تو وجود داشته اين لغزش را بر ما ببخش، و اين درسى است براى مسلمانان كه آنها نيز سرمشق گيرند و اگر