از حرص و بخل خودم نگاهدار" يكى از يارانش عرض مى‌كند: فدايت شوم، امشب نشنيدم غير از اين دعا، دعاى ديگرى كنى فرمود: چه چيز از بخل و حرص نفس مهمتر است در حالى كه خداوند مى‌فرمايد: وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ [1]

" اگر شما به خدا، قرض الحسنه دهيد، آن را براى شما مضاعف مى‌سازد، و شما را مشمول آمرزش خويش مى‌گرداند، و خدا شكرگزار و بردبار است) (إِنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً يُضاعِفْهُ لَكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللَّهُ شَكُورٌ حَلِيمٌ‌).

چه تعبير عجيبى كه بارها در قرآن مجيد در مورد" انفاق فى سبيل اللَّه" تكرار شده، خدايى كه آفريننده اصل و فرع وجود ما، و بخشنده تمام نعمتها، و مالك اصلى همه ملكها است، از ما وام مى‌طلبد! و در برابر آن وعده" اجر مضاعف" و آمرزش مى‌دهد، و نيز از ما تشكر مى‌كند، لطف و محبت بالاتر از اين تصور نمى‌شود، و بزرگوارى و رحمت فراتر از اين ممكن نيست، ما چه هستيم و چه داريم كه به او وام دهيم؟ و تازه چرا اينهمه پاداش عظيم بگيريم؟! اينها همه نشانه اهميت مساله انفاق از يك سو و لطف بى‌پايان خدا در باره بندگان از سوى ديگر نيست؟

" قرض" در اصل به معنى قطع كردن و بريدن است، و چون با واژه" حسن" همراه شود، اشاره به جدا كردن مال از خويشتن و دادن آن در راه خير است.

" يضاعفه" از ماده" ضعف" (بر وزن شعر) چنان كه قبلا هم گفته‌ايم،

[1]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 346.