و از آنجا كه معرفت مبدء و معاد كه در آيات قبل، پايه‌ريزى شده، اثر حتمى آن، تلاش در راستاى اطاعت خدا و پيامبر ص است، در آيه بعد مى‌افزايد:

" و اطاعت كنيد خدا را و اطاعت كنيد پيامبر را" (وَ أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ‌).

ناگفته پيدا است كه اطاعت رسول خدا ص نيز شعبه‌اى از اطاعت خداوند است، چرا كه او از خود چيزى نمى‌گويد، و تكرار" اطيعوا" در اينجا اشاره به همين است كه اين دو در عرض هم نيست، بلكه يكى از ديگرى سرچشمه مى‌گيرد، از اين گذشته اطاعت خداوند، مربوط به اصول قوانين و تشريع الهى است، و اطاعت رسول مربوط به تفسيرها و مسائل اجرايى مى‌باشد، بنا بر اين يكى اصل و ديگرى فرع است.

سپس مى‌فرمايد:" اگر شما رويگردان شويد و اطاعت نكنيد، او هرگز مامور به اجبار شما نيست، وظيفه رسول ما تنها ابلاغ آشكار است" (فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَإِنَّما عَلى‌ رَسُولِنَا الْبَلاغُ الْمُبِينُ‌) [1] آرى او موظف به رساندن پيام حق است، بعدا سر و كار شما با خدا است، و اين تعبير يك نوع تهديد جدى و سربسته است.

[1] جمله شرطيه" فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ‌" جزاء محذوفى دارد و در تقدير چنين است:

فان توليتم فقد ادى وظيفته- يا- فان توليتم لا يقهركم على الايمان- يا- لا باس عليه و مانند آن.