بنا بر اين كسى نمى‌تواند به اين بهانه كه تمام مصائب از سوى خدا است در مقابل ظالمان سكوت كرده، به مبارزه برنخيزد، و نيز نمى‌تواند به اين بهانه دست از مبارزه با بيماريها و آفات و مبارزه با فقر و جهل بردارد.

البته در اينجا نكته ديگرى نيز وجود دارد و آن اينكه حتى در مصائبى كه خود انسان در آن نقشى دارد تاثير اين اسباب از ناحيه خداوند و به اذن و فرمان او است كه اگر او اراده كند هر سببى بى‌رنگ و بى‌اثر مى‌شود.

سپس در دنباله آيه به مؤمنان بشارت مى‌دهد كه" هر كس به خدا ايمان آورد، خدا قلبش را هدايت مى‌كند" (آن چنان كه در برابر مصائب زانو نزند، مايوس نشود جزع و بيتابى نكند) (وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ‌).

اين هدايت الهى هنگامى كه به سراغ انسان آيد در نعمتها شاكر باشد و در مصيبتها صابر، و در برابر قضاى الهى تسليم.

البته هدايت قلبى معنى وسيعى دارد كه" صبر" و" شكر" و" رضا" و" تسليم" و" گفتن‌ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌" هر كدام يكى از شاخه‌هاى آن است، و اينكه بعضى از مفسران خصوص يكى از اين موضوعات را نقل كرده‌اند در حقيقت تمام مفهوم آيه نيست بلكه بيان مصداق روشن است، و در پايان آيه مى‌فرمايد:" خداوند به همه چيز دانا است" (وَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ‌).

اين تعبير مى‌تواند اشاره اجمالى به فلسفه مصائب و بلاها باشد كه خداوند روى علم و آگاهى بى‌پايانش براى تربيت بندگان و اعلام بيدارباش و مبارزه با هر گونه غرور و غفلت گهگاه در زندگانى آنها مصائبى ايجاد مى‌كند، تا به خواب فرو نروند و موقعيت خويش را در دنيا فراموش نكنند، و دست به طغيان و سركشى نزنند.