در پايان آيه مى‌فرمايد:" او عزيز و حكيم است" (وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌).

در حقيقت اين آيه همانند آيه 164 سوره آل عمران است كه مى‌گويد:

لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌ و همه چيز آن تقريبا شبيه آيات مورد بحث است.

بعضى نيز احتمال داده‌اند كه" ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ‌" (اين فضل الهى است) اشاره به اصل مقام نبوت باشد كه خداوند اين مقام را به هر كس كه شايسته بداند مى‌دهد.

ولى تفسير اول، مناسبتر است، هر چند جمع ميان هر دو نيز ممكن است، كه هم رهبرى پيامبر ص براى امت فضل الهى است و هم مقام نبوت براى شخص پيامبر ص.

ناگفته پيدا است كه تعبير" من يشاء" (هر كس را بخواهد) مفهومش اين نيست كه خدا بى‌حساب، فضل و مرحمت خود را به كسى مى‌دهد، بلكه مشيت در اينجا توأم با حكمت است، همانگونه كه توصيف خداوند را به عزيز و حكيم در نخستين آيه سوره اين مطلب را روشن ساخته.

امير مؤمنان على ع نيز در تشريح اين فضل بزرگ الهى در نهج البلاغه مى‌فرمايد:

فانظروا الهى مواقع نعم اللَّه عليهم، حين بعث اليهم رسولا، فعقد بملته طاعتهم، و جمع على دعوته الفتهم، كيف نشرت النعمة عليهم جناح‌