گرفته، و رو به سوى معصيت مى‌آورند به گمان اين كه مجبورند، يا اين كه معتقدند مرتكبين گناهان كبيره سرنوشتشان روشن نيست و آن را به قيامت مى‌اندازند [1] و در حديثى از امام باقر ع مى‌خوانيم:"

نزلت هذه فى القدرية" ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ إِنَّا كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقْناهُ بِقَدَرٍ

" اين آيات در باره قدريه نازل شده در قيامت به آنها گفته مى‌شود آتش دوزخ را بچشيد ما هر چيزى را روى حساب و اندازه آفريديم‌ [2] (اشاره به اين كه منظور از اندازه و حساب اين است كه براى هر گناهى مجازات دقيقى معين ساخته‌ايم، و اين يكى ديگر از تفسيرهاى آيه است، و يا اين كه شما كه منكر تقدير الهى بوديد و خود را قادر بر هر چيز مى‌پنداشتيد و خدا را از قلمرو اعمال خود بيرون فكر مى‌كرديد اكنون قدرت خدا را ببينيد، و بچشيد عذاب انحراف خود را).

3- فرمان خداوند فقط يك كلمه است!

مى‌دانيم در ميان" علت تامه" و" معلول" هيچگونه فاصله زمانى وجود ندارد، و لذا در اصطلاح فلاسفه، تقدم علت را بر معلول تقدم رتبى مى‌دانند، و در مورد اراده خداوند نسبت به امر ايجاد و خلقت كه روشنترين مصداق علت تامه يا مصداق منحصر به فرد علت تامه است، اين معنى روشنتر مى‌باشد.

و لذا اگر آيه‌ وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ: (امر ما يك كلمه بيش نيست) را به كلمه" كن" تفسير كرده‌اند، از تنگى بيان است، و الا كلمه" كن" نيز تركيبى است از كاف و نون و نياز به زمان دارد، و حتى" فاء" در" فيكون" كه‌

[1] مجمع البحرين ماده" رجا".

[2] تفسير" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 186.