است، و هنگامى كه اين واژه در مورد شتر به كار رود به معنى كشتن و نحر كردن و يا پى كردن است.

قابل توجه اينكه قرآن در اينجا كشتن ناقه را به يك فرد نسبت داده است، در حالى كه در سوره" و الشمس" به همه آنها نسبت مى‌دهد و مى‌فرمايد:

فعقروها (قوم ثمود ناقه را كشتند) اين به خاطر آن است كه آن يك نفر به نمايندگى و به رضايت همه قوم اقدام به اين كار كرد، و مى‌دانيم كسى كه راضى به فعل ديگرى باشد شريك در عمل او است‌ [1] در بعضى روايات آمده كه" قداره" قبلا شراب نوشيد، و در حال مستى اقدام بر اين عمل زشت و جنايت بزرگ نمود.

در مورد طرز كشتن ناقه نيز اقوال گوناگونى است: بعضى گفته‌اند با شمشير آن را پى كرد، و بعضى گفته‌اند در كمين آن پشت صخره‌اى قرار گرفت نخست آن را با تير زد و بعد با شمشير به آن حمله كرد.

[1] شرح اين مطلب را تحت عنوان" پيوند مكتبى" در جلد 9 صفحه 158 (ذيل آيه 65 سوره هود) بيان كرديم.