دارند" (يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ‌).

و در اين زمينه تفاوتى ميان مسلمانان از نظر آنها نيست، بلكه مهم نزد آنان مساله ايمان و هجرت است، و اين دوست داشتن يك ويژگى مستمر آنها محسوب مى‌شود.

" ديگر اينكه آنها در درون سينه‌هاى خود نيازى نسبت به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمى‌كنند" (وَ لا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا).

نه چشم داشتى به غنائمى كه به آنها داده شده است دارند، و نه نسبت به آنها حسد مى‌ورزند و نه حتى در درون دل احساس نياز به آنچه به آنها اعطا شده مى‌كنند، و اصلا اين امور به خيال آنها نمى‌گذرد، و اين نهايت بلندنظرى و بزرگوارى انصار را نشان مى‌دهد.

و در مرحله سوم مى‌افزايد:" آنها مهاجران را بر خود مقدم مى‌دارند هر چند شديدا فقير باشند" (وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ) [1] و به اين ترتيب" محبت" و" بلندنظرى" و" ايثار" سه ويژگى پر افتخار آنها است.

مفسران در شان نزول اين آيه داستانهاى متعددى نقل كرده‌اند،" ابن عباس" مى‌گويد: پيغمبر گرامى اسلام ص روز پيروزى بر يهود بنى نضير به انصار فرمود:" اگر مايل هستيد اموال و خانه‌هايتان را با مهاجران تقسيم كنيد، و در اين غنائم با آنها شريك شويد، و اگر مى‌خواهيد اموال و خانه‌هايتان از آن شما باشد و از اين غنائم چيزى به شما داده نشود"؟!

[1]" خصاصة" از ماده" خصاص" (بر وزن اساس) به معنى شكافهايى است كه در ديوار خانه به وجود مى‌آيد و از آنجا كه فقر در زندگى انسان ايجاد شكاف مى‌كند از آن تعبير به" خصاصة" شده است.