انصار گفتند: هم اموال و خانه‌هايمان را با آنها تقسيم مى‌كنيم، و هم چشم داشتى به غنائم نداريم، و مهاجران را بر خود مقدم مى‌شمريم، آيه فوق نازل شد و اين روحيه عالى آنها را ستود [1] در حديث ديگرى مى‌خوانيم: كسى خدمت پيامبر ص آمد و عرض كرد:

گرسنه‌ام، پيغمبر ص دستور داد از منزل غذايى براى او بياورند، ولى در منزل حضرت غذا نبود، فرمود: چه كسى امشب اين مرد را ميهمان مى‌كند؟

مردى از انصار اعلام آمادگى كرد، و او را به منزل خويش برد، اما جز مقدار كمى غذا براى كودكان خود چيزى نداشت، سفارش كرد غذا را براى ميهمان بياوريد، و چراغ را خاموش كرد و به همسرش گفت: كودكان را هر گونه ممكن است چاره كن تا خواب روند، سپس زن و مرد بر سر سفره نشستند و بى آنكه چيزى از غذا در دهان بگذارند دهان خود را تكان مى‌دادند، ميهمان گمان كرد آنها نيز همراه او غذا مى‌خورند، و به مقدار كافى خورد و سير شد، و آنها شب گرسنه خوابيدند، صبح خدمت پيامبر ص آمدند پيامبر ص نگاهى به آنها كرد و تبسمى فرمود (و بى آنكه آنها سخنى بگويند) آيه فوق را تلاوت كرد و ايثار آنها را ستود.

در رواياتى كه از طرق اهل بيت ع رسيده مى‌خوانيم: ميزبان على ع و كودكان فرزندان او، و كسى كه كودكان را گرسنه خواباند بانوى اسلام فاطمه زهرا ع بود [2] بايد توجه داشت كه داستان اول ممكن است شان نزول آيه باشد، ولى دومى نوعى تطبيق پيامبر ص است كه در مورد اين ميهمانى ايثارگرانه آيه را تلاوت فرمود، بنا بر اين نزول آيات در مورد انصار منافاتى با ميزبان بودن على ع ندارد.

[1] و [2] مجمع البيان جلد 9 صفحه 260.