است (دوستى براى خدا و دشمنى براى خدا) [1] و در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه فرمود:

لا يمحض رجل الايمان باللَّه حتى يكون اللَّه احب اليه من نفسه و ابيه و امه و ولده و اهله و ماله و من الناس كلهم:

" هيچكس ايمانش به خدا خالص نمى‌شود مگر آن زمانى كه خداوند در نظرش محبوبتر از جانش و پدر و مادر و فرزند و خانواده و مالش و همه مردم باشد" [2] روايات در اين رابطه، هم در جانب مثبت (دوستى دوستان خدا) و هم در طرف منفى (دشمنى با دوستان خدا) بسيار است كه ذكر همه آنها به طول مى‌انجامد، بهتر است اين سخن را با حديث پر معناى ديگرى از امام باقر ع پايان دهيم، فرمود:

اذا اردت ان تعلم ان فيك خيرا، فانظر الى قلبك فان كان يحب اهل طاعة اللَّه عز و جل و يبغض اهل معصيته ففيك خير، و اللَّه يحبك، و اذا كان يبغض اهل طاعة اللَّه، و يحب اهل معصيته، ليس فيك خير، و اللَّه يبغضك، و المرء مع من احب:

" اگر بخواهى بدانى آدم خوبى هستى نگاهى به قلبت كن، اگر اهل طاعت خدا را دوست دارى، و اهل معصيتش را دشمن، بدان آدم خوبى هستى، و خدا تو را دوست دارد، و اگر اهل طاعتش را دشمن دارى و اهل معصيتش را دوست، چيزى در تو نيست، و خدا تو را دشمن دارد، و انسان هميشه با كسى است كه او را دوست دارد"! [3]

2- پاداش" حب فى اللَّه" و" بغض فى اللَّه"

چنان كه در آيات فوق ديديم خداوند براى كسانى كه عشق او را بر همه چيز مقدم شمرند و هر علاقه‌اى را تحت الشعاع علاقه به او قرار دهند، دوستان او را

[1] و [2] سفينة البحار جلد 1 صفحه 201.

[3] همان مدرك.