و بازماندن از مقصد توصيف مى‌نمايد.

مساله ولايت به معنى خاص، و حب فى اللَّه و بغض فى اللَّه به معنى عام، مساله‌اى است كه در روايات اسلامى روى آن تاكيد فراوان شده است، تا آنجا كه سلمان فارسى به امير مؤمنان على ع عرض مى‌كند: هر زمان خدمت پيامبر ص رسيدم دست بر شانه من زد و اشاره به تو كرد و فرمود:" اى سلمان اين مرد و حزبش پيروزند"! (

يا ابا الحسن ما اطلعت على رسول اللَّه الا ضرب بين كتفى و قال يا سلمان هذا و حزبه هم المفلحون‌

) [1] و در مورد دوم يعنى ولايت عامه در حديثى از پيغمبر گرامى اسلام ص مى‌خوانيم:

ود المؤمن للمؤمن فى اللَّه من اعظم شعب الايمان:

" دوستى مؤمن نسبت به مؤمن براى خدا از مهمترين شعبه‌هاى ايمان است" [2] و در حديث ديگرى آمده است كه" خداوند به موسى وحى فرستاد آيا هرگز عملى براى من انجام داده‌اى؟ عرض كرد: آرى براى تو نماز خوانده‌ام، روزه گرفته‌ام، انفاق كرده‌ام، و به ياد تو بوده‌ام، فرمود: اما نماز براى تو نشانه حق است، و روزه سپر آتش، و انفاق سايه‌اى در محشر، و ذكر نور است، كدام عمل را براى من بجا آورده‌اى اى موسى؟! عرض كرد: خداوندا خودت مرا در اين مورد راهنمايى فرما، فرمود: هل واليت لى وليا؟ و هل عاديت لى عدوا قط؟ فعلم موسى ان افضل الاعمال الحب فى اللَّه و البغض فى اللَّه!" آيا هرگز به خاطر من كسى را دوست داشته‌اى؟ و به خاطر من كسى را دشمن داشته‌اى؟ اينجا بود كه موسى دانست برترين اعمال حب فى اللَّه و بغض فى اللَّه‌

[1] اين حديث را تفسير برهان از كتب اهل سنت نقل كرده است (برهان جلد 4 صفحه 312).

[2] اصول كافى جلد 2 باب حب فى اللَّه حديث 3.