1- نشانه اصلى حزب اللَّه و حزب شيطان‌

در دو آيه از قرآن مجيد اشاره به" حزب اللَّه" شده (آيه مورد بحث و آيه 56 سوره مائده) و در يك آيه اشاره به" حزب شيطان"، در هر دو مورد كه از حزب خدا سخن مى‌گويد روى مساله" حب فى اللَّه و بغض فى اللَّه" و ولايت اولياى حق تكيه كرده است، در آيه سوره مائده بعد از بيان مساله" ولايت" و حكم به وجوب اطاعت خدا و اطاعت رسول و آن كس كه در حال نماز زكات پرداخته (امير مؤمنان على ع) مى‌فرمايد: وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ‌.

در آيات مورد بحث نيز روى قطع رابطه دوستى از دشمنان خدا تكيه مى‌كند، بنا بر اين خط حزب اللَّه همان خط ولايت و بريدن از غير خدا و پيامبر و اوصياى او است.

در مقابل به هنگام توصيف" حزب شيطان" كه در آيات قبل در همين سوره به آن اشاره شده، بارزترين نشانه‌هاى آنها را همان نفاق و دشمنى با حق و فراموشى ياد خدا و دروغ و نيرنگ مى‌شمرد.

قابل توجه اين است كه در يك مورد مى‌گويد:" فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ‌" و در مورد ديگر مى‌فرمايد:" أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌" و با توجه به اينكه" فلاح" نيز همراه با پيروزى و غلبه بر دشمن است هر دو آيه به يك معنى باز مى‌گردد، با اين قيد كه" فلاح و رستگارى" مفهومى عميقتر از مفهوم" غلبه و پيروزى" دارد، چرا كه وصول به هدف را نيز مشخص مى‌كند.

و بر عكس حزب شيطان را به زيانكارى و شكست و ناكامى در برنامه‌ها