و از آن خارج نگردد؟ امام ع در پاسخ فرمود: نه". [1] توضيح اينكه: سياحتى كه در اين روايت از آن نهى شده چيزى همرديف رهبانيت يعنى يك نوع رهبانيت سيار بوده است، به اين معنى كه بعضى از افراد بى‌آنكه خانه و زندگى براى خود تهيه كنند، يا كسب و كارى داشته باشند، به صورت جهانگردى بدون زاد و توشه، دائما از نقطه‌اى به نقطه ديگر مى‌رفتند، و با گرفتن كمك از مردم و گدايى زندگى مى‌كردند، و آن را يك نوع زهد و ترك دنيا مى‌پنداشتند، ولى اسلام هم رهبانيت ثابت را نفى كرده است و هم رهبانيت سيار را، آرى از نظر تعليمات اسلام مهم آن است كه انسان در دل اجتماع وارسته و زاهد باشد نه در انزوا و بيگانگى از اجتماع!

2- سرچشمه تاريخى رهبانيت‌

تواريخ موجود مسيحيت نشان مى‌دهد كه رهبانيت به صورت فعلى در قرون اول مسيحيت وجود نداشته، و پيدايش آن را بعد از قرن سوم ميلادى، هنگام ظهور امپراطورى رومى به نام" ديسيوس" و مبارزه شديد او با پيروان مسيح ع مى‌دانند، آنها بر اثر شكست از اين امپراطور (خونخوار) به كوه‌ها و بيابانها پناه بردند" [2] در روايات اسلامى نيز همين معنى به صورت دقيقترى از پيغمبر گرامى اسلام ع نقل شده كه روزى آن حضرت ص به" ابن مسعود" فرمود:" مى‌دانى رهبانيت از كجا پيدا شد"؟ عرض كرد: خدا و پيامبرش آگاهترند، فرمود:

بعد از عيسى ع جمعى از جباران ظهور كردند و مؤمنان سه مرتبه با آنها پيكار

[1] بحار الانوار جلد 70 صفحه 119 حديث 10.

[2]" دائرة المعارف قرن بيستم" ماده" رهب".