و براى اينكه تصور نشود اصرار و تاكيد خداوند در مساله انفاق و ترك بخل و يا حتى تعبير به آيات گذشته به" وام گرفتن خداوند از بندگان" كه همه براى تشويق آنها به انفاق است از نياز ذات پاك او سرچشمه مى‌گيرد، در پايان آيه مى‌افزايد:" هر كس از اين دستور روى‌گردان شود به خدا زيانى نمى‌رساند زيرا خداوند بى نياز و مورد ستايش است" (وَ مَنْ يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ).

همه به او نيازمندند و او از همگان بى‌نياز است، چرا كه خزائن و منابع اصلى همه چيز نزد او است، و از آنجا كه جامع همه صفات كمال است شايسته هر حمد و ستايش نيز مى‌باشد.

گرچه" بخل" در آيه فوق بيشتر ناظر به بخل در انفاق مالى است، ولى اين واژه مفهوم گسترده‌اى دارد كه بخل در علم و اداى حقوق و مانند آن را نيز شامل مى‌شود.