گفت: بلى، اين دو بيت را گفته‌ام:

" سوگند به آن كس كه من بنده‌اى از مخلوقات او هستم- كه انسان در دنيا هدف مصائب و محنتها است".

" اگر شترانم در خوابگاه خود بودند- و اين قضاى الهى كه اتفاق افتاد رخ نمى‌داد خوشحال نمى‌شدم" (من تنها به رضاى او راضيم و هر چه او خواسته است همان را مى‌پسندم) [1]

" آنها كسانى هستند كه بخل مى‌ورزند و مردم را نيز به بخل دعوت مى‌كنند" (الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَ يَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ‌) [2] آرى لازمه دلبستگى شديد به مواهب دنيا تكبر و غرور است، و لازمه تكبر و غرور بخل‌كردن، و دعوت ديگران به بخل است، اما بخل كردن به اين دليل كه سرمايه كبر و غرور خود را اين اموال مى‌داند، و هرگز نمى‌خواهد آن را از دست دهد، و اما دعوت ديگران به بخل براى اين است كه اولا اگر ديگران سخاوتمند باشند او رسوا مى‌شود، و ثانيا چون بخل را دوست دارد مبلغ چيزى است كه به آن عشق مى‌ورزد!

[1]" تفسير ابو الفتوح رازى" جلد 11 صفحه 53- نظير همين معنا را تفسير روح البيان در جلد 9 صفحه 376 آورده است.

[2]" الذين ..." بدل از" كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ" است (تفسير كشاف ذيل آيات مورد بحث) ضمنا بايد توجه داشت كه در بدل و مبدل منه تطابق در معرفه و نكره شرط نيست.