به بهشت و جوار قرب پروردگار نخواهد بود.

اين نكته نيز شايسته توجه است كه پيشى گرفتن به سوى مغفرت پروردگار از طريق اسباب آن است، مانند" توبه" و" جبران طاعات فوت شده" و اصولا" اطاعت پروردگار، پرهيز از معاصى" است.

و اگر در بعضى از احاديث با تفاسير روى بعضى از واجبات و مستحبات تكيه شده مانند" پيشى گرفتن در جماعت در صف اول" و يا" صف اول در جهاد" و يا" تكبيرة الاحرام با امام جماعت" و يا" نماز اول وقت" به خاطر ذكر مثال يا بيان مصداق روشن است و چيزى از گستردگى مفهوم آيه نمى‌كاهد.

و در پايان آيه مى‌افزايد:" اين فضل الهى است كه به هر كس بخواهد مى‌دهد و خداوند صاحب فضل عظيم است" (ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ‌).

يقينا آن چنان بهشت گسترده با آن مواهب عظيمش چيزى نيست كه انسان با اين اعمال ناچيز به آن برسد، و اين تنها فضل و رحمت و لطف الهى است كه آن پاداش عظيم را در مقابل اين قليل قرار داده، و از او نيز جز اين انتظار نيست.

چرا كه پاداش‌ها هميشه به مقياس اعمال نيست بلكه به مقياس كرم پاداش دهنده است.

و به هر حال اين تعبير به خوبى نشان مى‌دهد كه ثواب و جزا مزد عمل نيست بلكه يك نوع تفضل و رحمت است.