در اينكه چرا مساله" انفاق" به عنوان" قرض الحسنه" به خداوند مطرح شده، و همچنين پاداش مضاعف و اجر كريم براى چيست؟ ذيل آيه 11 همين سوره بحث كرديم.

بعضى احتمال داده‌اند كه منظور از" قرض الحسنه به خداوند" در اين آيه و آيات مشابه آن‌ [1] به معنى وام دادن به بندگان است، زيرا خدا نيازى به وام ندارد، اين بندگان مؤمن هستند كه نياز به وام دارند، ولى با توجه به سياق آيات چنين به نظر مى‌رسد كه منظور از" قرض الحسنه" در همه اين آيات همان" انفاق فى سبيل اللَّه" است، هر چند وام دادن به بندگان خدا نيز از افضل اعمال است و در آن حرفى نيست.

فاضل مقداد نيز در" كنز العرفان" اشاره به اين معنى كرده، هر چند آن را به همه اعمال صالح تفسير مى‌كند [2]

نكته: افراد گنهكارى كه با شنيدن اين آيه توبه كردند

آيه‌ أَ لَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا ... از آيات تكان دهنده قرآن مجيد است كه قلب و روح انسان را در تسخير خود قرار مى‌دهد، پرده‌هاى غفلت را مى‌درد و فرياد مى‌زند آيا موقع آن نرسيده است كه قلبهاى با ايمان در برابر ذكر خدا و از آنچه از حق نازل شده خاشع گردد؟ و همانند كسانى نباشند كه قبل از آنها

[1] بقره 245، حديد 11، تغابن 17، مزمل 20.

[2] كنز العرفان جلد 2 صفحه 58.