و اگر پنهان باشم ظاهر نخواهم بود، همه اينها به خاطر آن است كه وجود ما محدود است، و يك وجود محدود جز اين نمى‌تواند باشد، اما هنگامى كه سخن به صفات خدا مى‌رسد، اوصاف دگرگون مى‌شوند و تغيير شكل مى‌دهند، در آنجا ظاهر و باطن با هم جمع مى‌شود، و همچنين آغاز و انجام، و با توجه به لا يتناهى بودن ذات مقدسش جاى تعجب نيست.

در احاديثى كه از شخص پيغمبر گرامى اسلام ص و ائمه اهل بيت ع در اين زمينه رسيده توضيحات جالبى ديده مى‌شود كه به تفسير اين آيات پر محتوى كمك مى‌كند.

از جمله در حديثى در" صحيح مسلم" آمده است كه پيامبر ص فرمود:

اللهم انت الاول فليس قبلك شى‌ء، و انت الآخر فليس بعدك شى‌ء، و انت الظاهر فليس فوقك شى‌ء، و انت الباطن فليس دونك شى‌ء:

" خداوندا! تو اولى هستى كه قبل از تو چيزى نيست، و آخرى هستى كه بعد از تو چيزى نمى‌باشد آن چنان ظاهر و غالبى كه برتر از تو وجود ندارد، و آن چنان باطن و پنهانى كه ما وراى تو چيزى تصور نمى‌شود" [1] امير مؤمنان على ع مى‌فرمايد:

ليس لاوليته ابتداء، و لا لازليته انقضاء هو الاول لم يزل، و الباقى بلا اجل ... الظاهر لا يقال مم؟ و الباطن لا يقال فيم؟:

" براى اوليت او آغازى نيست، و براى ازليت او پايانى نخواهد بود، نخستينى است كه همواره بوده، و جاويدى است كه سرآمدى ندارد، آشكارى است كه در باره‌اش نتوان گفت از چه چيز پيدا شده؟ و پنهانى است كه نتوان گفت در كجاست"؟ [2] امام حسن مجتبى ع نيز در خطبه‌اى مى‌فرمايد:

الحمد للَّه الذى لم‌

[1]" تفسير قرطبى" جلد 9 صفحه 6406.

[2]" نهج البلاغه" خطبه 163.