كارى از دست هيچكس ساخته نيست.

آرى ضعف و ناتوانى كامل انسان، در اين لحظات حساس آشكار مى‌شود، نه تنها در زمانهاى گذشته كه امروز با تمام تجهيزات فنى و پزشكى و حضور تمام وسائل درمانى، اين ضعف و زبونى به هنگام احتضار درست همانند گذشته مشهود و آشكار است.

قرآن مجيد در تكميل بحثهاى معاد و پاسخگويى به منكران و مكذبان، ترسيم گويايى از اين لحظه كرده، مى‌گويد:" پس چرا هنگامى كه جان به گلوگاه مى‌رسد، توانايى بازگرداندن آن را نداريد"؟! (فَلَوْ لا إِذا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ‌) [1]

مخاطب در اينجا اطرافيان محتضرند، از يك سو نظاره حال او را مى‌كنند، و از سوى ديگر ضعف و ناتوانى خود را مشاهده مى‌نمايند و از سوى سوم توانايى خدا را بر همه چيز و بودن مرگ و حيات در دست او، و نيز مى‌دانند خودشان هم چنين سرنوشتى را در پيش دارند [2]

[1] آيه محذوفى دارد كه از آيات بعد استفاده مى‌شود و در تقدير چنين است:

" فلو لا اذا بلغت الحلقوم لا ترجعونها و لا تملكون شيئا" (مؤنث بودن فعل در اينجا به خاطر آن است كه به" نفس" باز مى‌گردد).

[2] اينكه بعضى احتمال داده‌اند مخاطب در اينجا شخص محتضر است بسيار بعيد به نظر مى‌رسد زيرا آيه بعد به خوبى روشن مى‌سازد كه مخاطب اطرافيان او هستند.