13- گروه كثيرى از امتهاى نخستين هستند 14- و اندكى از امت آخرين!

تفسير: واقعه عظيم!

مسائل مربوط به قيامت در قرآن مجيد معمولا با ذكر حوادث عظيم و انقلابى و كوبنده در آغاز آن توأم است، و اين در بسيارى از سوره‌هاى قرآن كه بحث از قيامت مى‌كند كاملا به چشم مى‌خورد، در اين سوره واقعه كه بر محور معاد دور مى‌زند نيز همين معنى كاملا در نخستين آياتش مشهود است.

در آغاز مى‌فرمايد:" هنگامى كه واقعه عظيم قيامت بر پا شود" (إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ) [1]

چرا كه حوادث پيش از آن به قدرى عظيم و شديد است كه آثار آن در تمام ذرات جهان آشكار مى‌شود.

" واقعة" به صورت سربسته اشاره به مساله رستاخيز است و از آنجا كه وقوعش حتمى است از آن تعبير به" واقعه" شده، و حتى بعضى آن را يكى از نامهاى قيامت شمرده‌اند.

واژه" كاذبة" را در اينجا بعضى به معنى مصدرى گرفته‌اند، اشاره به اينكه وقوع قيامت آن چنان ظاهر و آشكار خواهد بود كه هيچگونه جاى تكذيب‌

[1]" اذا" منصوب به" ظرفيت" است، و ناصب آن" ليس" است كه در آيه دوم آمده، مثل اينكه مى‌گوئيم: يوم الجمعة ليس لى شغل، اين احتمال نيز داده شده كه ناصب آن" اذكر" مقدر بوده باشد، و يا جمله" كان كذا و كذا" (كشاف ذيل آيه مورد بحث) ولى احتمال اول از همه مناسبتر است.