از وجود پر بركت پروردگار افاضه مى‌شود، مناسبترين تعبير همان است كه در اين آيه آمده است.

زيرا منظور از" اسم" در اينجا اوصاف پروردگار است، مخصوصا صفت" رحمانيت" كه منشأ همه اين بركات است، و به تعبير ديگر افعال خداوند از صفات او سرچشمه مى‌گيرد، اگر عالم هستى را با نظام آفريد و در همه چيز ميزان قرار داد" حكمت" او ايجاب مى‌كرد، و اگر قانون عدالت را در همه چيز حكمفرما فرمود" علم و عدل" او ايجاب مى‌كند، و اگر مجرمان را در انواع مجازاتهايى كه در اين سوره اشاره شد گرفتار مى‌سازد" منتقم" بودنش اقتضا مى‌نمايد، و اگر مؤمنان صالح را مشمول انواع مواهب معنوى و مادى در اين جهان و جهان ديگر قرار مى‌دهد" فضل و رحمت" واسعه او ايجاب مى‌كند، بنا بر اين" اسم" او اشاره به" صفات" او است، و صفات او هم عين ذات پاك او است.

تعبير به" ذِي الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌" اشاره‌اى است به تمام صفات جمال و جلال او (ذى الجلال اشاره به صفات سلبيه، و ذى الاكرام اشاره به صفات ثبوتيه است).

جالب اينكه اين سوره با نام خداوند" رحمن" آغاز شد، و با نام پروردگار ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌ پايان مى‌گيرد، و هر دو هماهنگ با مجموعه محتواى سوره است.

نكته‌ها:

1- در آيه 37 اين سوره بعد از ذكر نعمتهاى مختلف معنوى و مادى دنيا مى‌فرمايد:" وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌" و در پايان سوره بعد از ذكر انواع نعمتهاى بهشتى مى‌فرمايد" تَبارَكَ اسْمُ رَبِّكَ ذِي الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌"