آنها، بعد از آنكه شما را بر آنها پيروز كرد، و خداوند نسبت به آنچه انجام مى‌دهيد بينا است" (وَ هُوَ الَّذِي كَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ عَنْهُمْ بِبَطْنِ مَكَّةَ مِنْ بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَكُمْ عَلَيْهِمْ وَ كانَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيراً).

" به راستى اين ماجرا مصداق روشن" فتح المبين" بود همان توصيفى كه قرآن براى آن برگزيده، جمعيتى محدود بدون تجهيزات كافى جنگى وارد سرزمين دشمن شوند، دشمنى كه بارها به مدينه لشكر كشى كرده، و تلاش عجيبى براى در هم شكستن آنها داشته، ولى اكنون كه قدم در شهر و ديار او گذارده‌اند چنان مرعوب شود كه پيشنهاد صلح كند، چه پيروزى از اين برتر كه بى آنكه حتى قطره خونى از دماغ كسى بريزد چنين تفوقى بر دشمن حاصل گردد؟! بدون شك ماجراى صلح" حديبيه" در سراسر جزيره عربستان شكستى براى قريش، و فتحى براى مسلمين محسوب مى‌شد كه تا آن حد توانسته بودند از دشمن زهر چشم بگيرند.

جمعى از مفسران براى اين آيه" شان نزولى" ذكر كرده‌اند، و آن اينكه:

مشركان" مكه" چهل نفر را در جريان حديبيه براى ضربه زدن به مسلمانان به طور مخفيانه بسيج كردند كه با هوشيارى مسلمانان توطئه آنها نقش بر آب شد، مسلمين همگى را دستگير كرده خدمت پيامبر ص آوردند و پيامبر ص آنها را رها كرد.

بعضى عدد آنها را 80 نفر نوشته‌اند كه از كوه" تنعيم" به هنگام نماز صبح، و با استفاده از تاريكى مى‌خواستند به مسلمانان يورش برند.

بعضى نيز گفته‌اند در آن هنگام كه پيامبر ص در سايه درخت نشسته بود تا پيمان صلح را با نماينده قريش تنظيم كند، و على ع مشغول نوشتن بود،