همان كسى كه در بوته امتحانات مختلف قرار گرفت، و حتى فرزندش را به فرمان خدا به قربانگاه برد و كارد بر گلوى او گذارد، و از تمام اين امتحانات سربلند و سرفراز بيرون آمد و مقام والاى رهبرى خلق را به او عطا فرمود چنان كه در آيه 124 سوره بقره مى‌خوانيم: وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً:" به خاطر بياور زمانى را كه خداوند ابراهيم را با دستوراتى آزمود، و او از عهده همه اين امتحانات برآمد و آنها را تكميل كرد و خداوند به او فرمود من تو را پيشواى مردم قرار دادم".

بعضى از مفسران در توضيح اين آيه گفته‌اند بذل نفسه للنيران، و قلبه للرحمن و ولده للقربان و ما له للاخوان:" ابراهيم در راه خدا تن را به آتش سپرد و قلبش را به خدا، و فرزندش را به قربانى، و اموالش را به برادران و ياران" [1]

" وزر" در اصل از" وزر" (بر وزن خطر) گرفته شده كه به معنى پناهگاههاى كوهستانى است، سپس واژه" وزر" به بارهاى سنگين اطلاق گرديده به خاطر شباهتى كه با سنگهاى عظيم كوه دارد، و بعد از آن به گناه نيز اطلاق شده چرا كه بار سنگينى بر دوش انسان مى‌نهد.

منظور از" وازره" انسانى است كه تحمل وزر مى‌كند [2]

[1]" روح البيان" جلد 9 صفحه 246.

[2] مؤنث بودن" وازره" به خاطر اين است كه وصف براى" نفس" است كه محذوف شده، و همچنين مؤنث بودن اخرى.