وسعتش به اندازه تمام آسمانها و زمين مى‌باشد.

لذا گاهى آن را به جايگاه ويژه‌اى از بهشت تفسير كرده‌اند كه در كنار" سدرة المنتهى" است، و محل خاصان و مخلصان است.

و گاه گفته‌اند به معنى بهشت برزخى است كه ارواح شهداء و مؤمنان موقتا به آنجا مى‌روند.

تفسير اخير از همه مناسبتر به نظر مى‌رسد، و از امورى كه به روشنى بر آن گواهى مى‌دهد اين است كه در بسيارى از روايات معراج آمده است كه پيغمبر ص عده‌اى را در اين بهشت متنعم ديد، در حالى كه مى‌دانيم هيچكس در بهشت جاويدان قبل از روز قيامت وارد نمى‌شود، زيرا آيات قرآن به خوبى دلالت دارد كه پرهيزگاران در قيامت بعد از محاسبه، وارد بهشت مى‌شوند، نه بلافاصله بعد از مرگ، و ارواح شهداء نيز در بهشت برزخى قرار دارند، زيرا آنها نيز قبل از قيام قيامت وارد بهشت جاويدان نمى‌شوند.

آيه" ما زاغَ الْبَصَرُ وَ ما طَغى‌" اشاره به اين معناست كه چشم پيامبر ص در مشاهده خود نه چپ و راست شد، و نه از حد و مقصد تجاوز كرد، و آنچه را ديد عين واقعيت بود (زيرا" زاغ" از ماده" زيغ" به معنى انحراف به چپ و راست است، و" طغى" از ماده" طغيان" به معنى تجاوز از حد است.

به تعبير ديگر انسان به هنگام مشاهده چيزى، وقتى به اشتباه مى‌افتد كه دقيقا به خود آن توجه نكند يا به چپ و راست، يا ما وراء آن بنگرد [1]

[1] در تفسير" الميزان" واژه اول به معنى" خطا در مشاهده كيفيت چيزى" تفسير شده، و واژه دوم به معنى" خطا در اصل ديدن" ولى دليل روشنى براى اين تفاوت بيان نشده است، بلكه آنچه در لغت آمده همان تفسيرى است كه در بالا گفتيم.