در آيه بعد پنج دستور مهم به عنوان نتيجه و هدفى براى اوصاف پيشين پيامبر ص بيان شده كه دو دستور در باره اطاعت خداوند و تسبيح و نيايش او است، و سه دستور در باره" اطاعت" و" دفاع" و" تعظيم" مقام پيامبر ص است، مى‌فرمايد:" هدف اين است كه ايمان به خداوند و رسولش بياوريد، و از او در برابر دشمنان دفاع نمائيد، او را بزرگ داريد، و خدا را صبح و شام تسبيح و تقديس كنيد" (لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُعَزِّرُوهُ وَ تُوَقِّرُوهُ وَ تُسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا).

" تعزروه" از ماده" تعزير" در اصل به معنى" منع" است، سپس به هر گونه دفاع و نصرت و يارى كردن در مقابل دشمنان اطلاق شده است، به بعضى از مجازاتهايى كه مانع از گناه مى‌شود نيز" تعزير" مى‌گويند.

توقروه از ماده" توقير" از ريشه" وقر" به معنى سنگينى است، بنا بر اين" توقير" در اينجا به معنى تعظيم و بزرگداشت است.

مطابق اين تفسير ضميرهايى كه در" تعزروه" و" توقروه" آمده، به شخص پيامبر ص باز مى‌گردد، و هدف از آن دفاع از او در مقابل دشمن، و تعظيم و بزرگداشت او است (اين تفسير را" شيخ طوسى" در" تبيان" و" طبرسى" در" مجمع البيان" و بعضى ديگر برگزيده‌اند).

اما جمعى از مفسران‌ [1] معتقدند كه تمام ضميرهاى آيه به خداوند باز مى‌گردد، و منظور از" تعزير" و" توقير" در اينجا يارى دين خدا، و بزرگداشت او و آئين او است دليل آنها در انتخاب اين تفسير هماهنگ شدن تمام ضميرهاى موجود در آيه است.

ولى تفسير اول مناسبتر به نظر مى‌رسد، چرا كه اولا: معنى اصلى‌

[1]" زمخشرى" در" كشاف" و" آلوسى" در" روح المعانى" و" فيض كاشانى" در" تفسير صافى" و" علامه طباطبائى" در" الميزان" اين تفسير را پذيرفته‌اند.