" تعزير" منع و دفاع در مقابل دشمن است كه در مورد خداوند جز به صورت مجاز صحيح نيست، و از آن مهمتر شان نزول آيه است كه بعد از ماجراى حديبيه نازل شده، در حالى كه بعضى نسبت به مقام شامخ پيامبر ص بى حرمتى كرده بودند، و آيه براى توجيه مسلمانان نسبت به وظائفشان در مقابل رسول خدا ص نازل شده.

به علاوه نبايد فراموش كرد كه اين آيه به عنوان نتيجه‌اى براى آيه قبل است كه پيامبر ص را به عنوان" شاهد" و" بشير" و" نذير" توصيف مى‌كند و اين امر زمينه‌ساز دستوراتى است كه در آيه بعد آمده.

توضيح اينكه: همانگونه كه گفتيم طبق تواريخ مشهور پيامبر ص به دنبال خوابى كه ديده بود همراه با 1400 نفر به قصد انجام عمره از مدينه خارج شد، ولى در نزديكى مكه مشركان تصميم گرفتند كه از ورود او و يارانش به مكه جلوگيرى كنند، پيامبر ص و يارانش در سرزمين" حديبيه" توقف فرمود، و سفيرانى ميان او و قريش رد و بدل شد، تا به قرار داد صلح حديبيه انجاميد.

در اين ماموريتها يك بار عثمان از طرف پيامبر ص مامور شد كه اين پيام را به اهل مكه برساند كه او به قصد جنگ نيامده، و تنها قصدش زيارت خانه خدا است، ولى مشركان عثمان را موقتا توقيف كردند، و همين امر سبب شد كه در ميان مسلمانان خبر قتل او شايع گردد، و اگر چنين چيزى صحت مى‌داشت دليل بر اعلان جنگ قريش بود، لذا پيامبر ص فرمود ما از اينجا حركت نمى‌كنيم تا با اين قوم پيكار كنيم، و براى تاكيد بر اين امر مهم از