تعبير به ظلم در باره اين گروه به خاطر آن است كه" شرك" و كفر بزرگترين ظلم است، زيرا حقيقت ظلم اين است كه چيزى را در غير محل شايسته قرار دهند، و مسلما بت را بجاى خدا قرار دادن مهمترين مصداق ظلم محسوب مى‌شود، و به همين دليل آنها هم مستحق همان سرنوشتى هستند كه اقوام مشرك پيشين داشتند.

" ذنوب" (بر وزن قبول) در اصل به معنى اسبى است كه دمش طولانى باشد، و همچنين دلوهاى بزرگى كه دنباله دارد.

در سابق براى كشيدن آب از چاه به وسيله حيوانات دلوهاى عظيمى تهيه مى‌كردند كه دنباله‌اى داشت، و علاوه بر دهانه دلو، طنابى هم به دنباله آن متصل بود كه براى خالى كردن آن دلو عظيم از آن استفاده مى‌كردند.

و از آنجا كه گاهى براى تقسيم آب در ميان چند گروه از اين دلوها استفاده مى‌شد و به هر كدام يك يا چند دلو مى‌دادند اين واژه به معنى سهميه نيز به كار مى‌رود، و در آيه مورد بحث به همين معنى استعمال شده، منتهى اشاره به سهميه بزرگ است‌

[1] آيا منظور در اين آيه تهديد به عذاب دنيا است، يا عذاب آخرت؟ گروهى از مفسران معنى دوم را پذيرفته‌اند، در حالى كه بعضى احتمال معنى اول را داده‌اند.

به عقيده ما قرائن گواهى بر عذاب دنيا مى‌دهد، زيرا اولا عجله‌اى كه بعضى از كفار داشتند بيشتر براى اين بود كه به پيامبر مى‌گفتند: اگر راست مى‌گويى پس چرا عذاب الهى بر ما نازل نمى‌شود و اين مسلما اشاره به عذاب‌

[1] يكى از شعراى عرب مى‌گويد:

" دلو بزرگى از آن ما و دلو بزرگى از آن شماست- و اگر قبول نداريد تمام چاه از آن ما است"!