در اينكه منظور از" إِنَّا لَمُوسِعُونَ‌" (ما پيوسته وسعت مى‌بخشيم) در اينجا چيست؟ در ميان مفسران گفتگو است: بعضى آن را به معنى توسعه رزق از سوى خدا بر بندگان از طريق نزول باران دانسته‌اند، و بعضى آن را به معنى گسترش رزق از هر نظر مى‌دانند، و بعضى نيز آن را به معنى غنى و بى نيازى خداوند تفسير كرده‌اند، چرا كه خزائن او آن قدر گسترده است كه با اعطاء رزق به خلايق هرگز پايان نمى‌پذيرد و كم نمى‌شود.

ولى با توجه به مساله آفرينش آسمانها در جمله قبل و با توجه به كشفيات اخير دانشمندان در مساله" گسترش جهان" كه از طريق مشاهدات حسى نيز تاييد شده است معنى لطيفترى براى آيه مى‌توان يافت و آن اينكه خداوند آسمانها را آفريده و دائما گسترش مى‌دهد.

علم امروز مى‌گويد: نه تنها كره زمين، بر اثر جذب مواد آسمانى تدريجا فربه و سنگينتر مى‌شود، بلكه آسمانها نيز در گسترشند، يعنى ستارگانى كه در يك كهكشان قرار دارند به سرعت از مركز كهكشان دور مى‌شوند، حتى سرعت اين گسترش را در بسيارى از مواقع اندازه‌گيرى كرده‌اند.

در كتاب" مرزهاى نجوم" نوشته" فردهويل" مى‌خوانيم:" تندترين سرعت عقب‌نشينى كرات كه تا كنون اندازه‌گيرى شده نزديك به 66 هزار كيلو متر در ثانيه است!، كهكشانهاى دورتر در نظر ما به اندازه‌اى كم‌نورند كه اندازه‌گيرى سرعت آنها به سبب عدم نور كافى دشوار است، تصويرهايى كه از آسمان برداشته شده آشكارا اين كشف مهم را نشان مى‌دهد كه فاصله اين كهكشانها بسيار سريعتر از كهكشانهاى نزديك افزايش مى‌يابد". [1] نامبرده سپس به بررسى اين سرعت در كهكشانهاى" ابر سنبله" و" اكليل"

[1]" مرزهاى نجوم" ترجمه" رضا اقصى" ص 338 تا 340.