بعد از ذكر اين چهار سوگند كه همه بيانگر اهميت مطلبى است كه بعد از آن مى‌آيد مى‌فرمايد:" آنچه به شما وعده داده شده است قطعا راست است" (إِنَّما تُوعَدُونَ لَصادِقٌ‌) [1]

" دين" در اينجا به معنى جزاء است، همانطور كه در" مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ‌" آمده، و اصولا يكى از نامهاى قيامت" يوم الدين" (روز جزا است) و از آن روشن مى‌شود كه منظور از وعده‌هاى واقع شدنى در اينجا وعده‌هاى مربوط به قيامت و حساب و پاداش و كيفر و بهشت و دوزخ و ساير امور مربوط به معاد است، بنا بر اين جمله اول تمام وعده‌هاى قيامت را شامل مى‌شود، و جمله دوم تاكيدى است بر مساله جزا.

در چند آيه بعد نيز سخن از" يوم الدين" به ميان آمده، و همانگونه كه قبلا نيز اشاره كرديم سوگندهايى كه در آغاز اين سوره آمده پيوند و تناسب روشنى با نتيجه اين قسمها دارد، چرا كه حركت ابرها و نزول بارانها و در نتيجه زنده شدن زمينهاى مرده، خود صحنه‌اى از قيامت و معاد را در اين دنيا نشان مى‌دهد.

بعضى از مفسران" ما توعدون" را در اينجا به مفهوم وسيعترى تفسير كرده‌اند كه تمام وعده‌هاى الهى مربوط به قيامت و دنيا و تقسيم ارزاق و مجازات مجرمان در اين جهان و جهان ديگر، و پيروزى مؤمنان صالح را شامل مى‌شود، آيه 22 همين سوره كه مى‌گويد:" وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ‌"

[1] بايد توجه داشت كه" ما" در" انما" موصوله و اسم" ان" مى‌باشد و" صادق" خبر آن است.